MUST THINK № 6 – e d u k a c j a vol.1

Jest 7 września – u mnie, jak zaczęłam pisać ten post. Tak czy inaczej szkoła zaczęła się na dobre. Tablicę na fb okraszają mi zdjęcia sześcio- i siedmioletnich dzieci moich znajomych, które zaczęły swoją „szkolną przygodę”. Tak naprawdę jednak zaczęły swoją szkolną niewolę, ale który z rodziców chciałby się głośno przyznać do tego, że w imię swojej kariery, wygody, lub starannie pielęgnowanej niewiedzy zwanej też ignorancją, świadomie oddał dziecko na odmóżdżenie znaczy wytresowanie… tfu przechowanie?

Zaczęłam post ostro, ale i ostra będzie pewnie wymiana zdań pod tym postem, więc walę z rykoszetu, żeby kilka pseudoargumentów ustrzelić zanim jeszcze wybrzmią. Bo szkoda czasu na pitolenie, że szkoła jest dobra, że wychowuje, że dziecko musi się uczyć, żeby zdobywać wiedzę i mieć możliwość rozwoju, że szkoła nas ukształtowała, więc i nasze dzieci powinna. GÓWNO PRAWDA.

Mnie na przykład ukształtowali rodzice, podwórko i moje osobiste sukcesy, ale jeszcze bardziej porażki. Ukształtowało mnie też harcerstwo w całej swej nieudolności stosowania metody harcerskiej na mnie i przy całym pięknie swej ideologii. Ukształtowały mnie moje pasje i zainteresowania, oraz ludzie których dzięki nim poznałam. Ale najbardziej ukształtowali mnie przyjaciele. A wśród nich na pierwszym miejscu na Ziemi mój najlepszy przyjaciel – mąż i na pierwszym miejscu nad Ziemią niebiański Tato. Jeżeli zatem Ciebie bezkrytyczny zwolenniku szkoły to ona ukształtowała, to musisz być potwornie zdeformowany, a przy okazji nudny. Ponieważ szkoła systemowa jest nudna i chce wyprodukować nudnego absolwenta – kogoś kto jest przewidywalny, bez inicjatywy i możliwie nie myślący samodzielnie.

Szkoła zagrała w moim życiu rolę czarnego charakteru, który zabierał mi wiele czasu i możliwości doświadczania życia wtedy, kiedy miałam największą ochotę poznawać świat. Ale nie wiedziałabym do końca o tym, gdyby ktoś nie pomógł by mi sobie tego uświadomić. Dziękuję Kuki. I pewnie posłałabym swoją córkę do szkoły nie wiedząc nawet, że można inaczej. A można. Ale wróćmy jeszcze do powodów, zanim przejdziemy do możliwości.

Aby uświadomić sobie rolę i prawdziwą wagę szkoły, naprawdę warto cofnąć się do własnych doświadczeń na tym polu. A przecież każdy z nas je ma i jeszcze nie znam człowieka, który miałby przekonanie, że szkole zawdzięcza coś więcej niż papierek, który był potrzebny do podjęcia danego stanowiska. No, może jeszcze czasem żonę lub męża i paru fajnych znajomych. Ale to nie są korzyści na wyłączność szkoły.

Nasze pokolenie między 25 a 35 rokiem życia, bo w tym właśnie wieku czytelników jest tu najwięcej, doświadczyliśmy trochę innej szkoły niż ta, która dotyka obecnych nastolatków. Inną też szkołą żyli nasi rodzice i dziadkowie. I nie trzeba być Sherlock’iem, ani nawet Holmes’em, aby zauważyć, że ze szkołą i w szkole dzieje się coraz gorzej. Ale wyjściową niech będzie przede wszystkim uświadomienie sobie czym jest szkoła systemowa i komu służy.

Gęba szkoły systemowej

Szkoła systemowa służy systemowi i szkoli ludzi do bycia mu posłusznymi. Masz ochotę wyłączyć tą teorię spiskową? Proszę bardzo, ale pielęgnowanie własnej krótkowzroczności, żeby nie powiedzieć ślepoty na rzeczywistość, nie zmieni faktu, że tak właśnie jest. Szkoła systemowa posiada pewne cechy: jest masowa (propagandowo powszechna), program nauczania jest kontrolowany i narzucany przez rząd (propagandowo ma ujednolicony program i możliwie równy poziom), jest instrumentem władzy w sterowaniu sposobem myślenia populacji (propagandowo kształtuje postawy), uczy spłycania relacji szczególnie po reformie, gdzie dzieci czeka ciągła, co 3 lata, zmiana szkół, a zatem i klas (propagandowo socjalizuje), a nade wszystko tępi umiejętność krytycznego myślenia i samodzielnego wyciągania wniosków, aby człowiek stał się automatyczny zamiast autonomiczny (propagandowo przygotowuje do późniejszego podjęcia pracy).

Najlepszym przykładem tego, że szkoła systemowa wcale nie ma w intencji (wiem, że szkoła nie może mieć intencji, oczywiście chodzi o intencje kreatorów systemu oświaty) dać nam wykształcenia potrzebnego do zaspokojenia naszych potrzeb finansowych poprzez zwiększenie możliwości zatrudnienia niech będzie obecny obraz oferty kształcenia i zapotrzebowania rynku. Jaka jest obecnie największa potrzeba rynku? Potrzeba specjalistów i to praktyków. Zatem największą popularnością powinny cieszyć się szkoły zawodowe i technika, które powinny wyrastać jak grzyby po deszczu i tworzyć coraz to nowe specjalności, odpowiadające aktualnym trendom rynkowym. Tymczasem co się dzieje w Polsce? Jak grzyby po deszczu wyrastają uczelnie wyższe z kierunkami o zawracaniu dupy, stosunkach z dobrą puentą, anatomii głupoty i genezie gumki do ścierania. Uczelnie rozrastają się do rozmiarów korporacji i w rzeczywistości niewiele się od nich różnią, a ludzie masowo wybierają ogólniaki, żeby stać się trybikami tego młynu do produkcji mąki z ludzkich mózgów. W Olsztynie największym zakładem pracy podobno nie jest już francuski Michelin produkujący u nas opony na pół Europy, ale właśnie Uniwersytet Warmińsko-Mazurski.

Myślicie, że Ministerstwo Edukacji Narodowej i Kuratorium Oświaty nie zdają sobie sprawy z tego, że uczelnie wyższe produkują olbrzymie pokłady bezrobotnych, którzy w wieku lat dwudziestukilku nie mają ani doświadczenia zawodowego, ani wystarczającego przygotowania do podjęcia pracy w wykształconym zawodzie? Ba! Sądzicie, że nie rozumieją, że większość kierunków, w szczególności te „humanistycznie” nijak się mają do zapotrzebowania na rynku pracy? Są tylko przechowalnią nieporadnych młodych ludzi, którzy zamiast uczyć się samodzielności trwonią pieniądze rodziców i korzystają z nieprzyzwoicie długiego dzieciństwa, za które potem my jako społeczeństwo płacimy, bo mamy całą bandę roszczeniowo nastawionych do życia „młodych” dorosłych w wieku lat 30. Dawniej trzydziestolatek miał dziesięcioletnie doświadczenie zawodowe, ustabilizowaną pozycję na rynku pracy, rodzinę i dzieci. Dziś trzydziestolatek zaczyna mieć brzuch i zakola, ale nie ma poczucia odpowiedzialności za kogokolwiek, nawet za samego siebie, a trzydziestolatka zazwyczaj nie ma ani dzieci, ani męża, ani nawet posagu, który przejadła na edukację, za to dwa fakultety, nieprzyzwoicie obcisłe spodnie i niepraktycznie długie paznokcie. I może wcale to nie jest moich równolatków wina, że wciąż jeszcze jarają ich nastoletnie podniety pójścia w weekend „na miasto”. Może zwyczajnie tak ich ukształtował system, który zachęcał: ucz się jak najdłużej, ciągnij wiedzy (wódy i kasy od starych) ile możesz, a w życiu jeszcze zdążysz się napracować. A potem okazało się, że system ich oszukał, bo dla kolejnej pani socjolog i eksperta od stosunków (nie tylko) międzynarodowych nie ma wymarzonych ofert pracy, za to można tyrać od rana do wieczora na własnej działalności bez żadnych świadczeń na zlecenie jakiegoś koncernu, który w dupie ma czy lubisz swoją pracę, czy jest zgodna z Twoim wykształceniem, czy się rozwijasz i czy Ci starcza do pierwszego. I jedyne co pozostaje po tym „pięknym czasie studiowania” to kredyt studencki do spłacenia, kilka imprez do przypomnienia, kilka znajomości do zapomnienia i „radość”, że się trochę „pożyło”. Co więcej, sądzicie, że to przypadek iż bezpłatne są studia stacjonarne, a niestacjonarne są drogie? Nie, to nie przypadek, to zachęta do studiowania dziennie. Do stania się kolejnym nieporadnym absolwentem.

Jeżeli uważasz, że to błąd systemu i system dąży do poprawy tej sytuacji, to się grubo mylisz. Bo ta cała rzesza młodych ludzi jest najlepszą grupą do rządzenia. Oni mają oczekiwania i roszczenia. Mają powody oczekiwać czegoś co zostało im mgliście obiecane, ale nie mają powodów, aby tego żądać, bo z nikim nie zawierali na to umowy. Oni będą zależni od Państwa, które będzie starało się „dla nich” znaleźć inwestorów, zakłady pracy, nowe perspektywy. Ale oni będą zmuszeni przyjąć każdą propozycję, bo nie będą mieli żadnego wyjścia awaryjnego. Oni też będą idealnym elektoratem dla jakichkolwiek partii, bo myślą systemowo i potrzebują systemowych rozwiązań.

Nie obrażaj się. Uogólniam. Jest wielu ludzi, którzy przeszło przez edukację systemową, ale nie dali się jej wyssać. Nie mniej mechanizm dla ogółu jest taki jak opisuję. I widzę to najbardziej po moich rówieśnikach, którzy tak ja kiedyś dali się złapać w tą pułapkę. Moje pokolenie jest pierwszym urodzonym lub/i wychowanym w „wolnej Polsce”, a jednocześnie pierwszym, które zostało ukształtowane przez nowy sposób myślenia o rynku, gospodarce i jednostce w tym wszystkim.

Potrzeba edukacji

Nie da się jednak zaprzeczyć, że człowiek potrzebuje się uczyć. Potrzebuje, bo posiada naturalny głód wiedzy i potrzebuje, bo bez wiedzy nie ma ani możliwości, ani świadomości. Czy aby jednak potrzebujemy systemowych rozwiązań i nadzoru?

Edukację wielu traktuje jak zbawienie. Jeżeli będziesz wykształcony/a, będzie Ci się żyło lepiej, łatwiej, pewniej – sądzą. Dla wielu rodziców edukacja ich dzieci jest jedynym wyznacznikiem sukcesu wychowawczego. Oznacza to, że uważają mniej więcej tak: nie ważne jakim jesteś człowiekiem, ważne abyś miał magistra i dobrą pracę. Wykształcenie stało się też sposobem i powodem klasyfikacji ludzi. Dzieje się tak głównie w dużych miastach, ale to przecież tam toczy się życie narodu. W myśl tego Ci, którzy są wykształceni są więcej warci. Ci którym się „nie udało” albo „nie chciało”, mają wielką szansę zostać uznani przez tych co im się „udało” lub „chciało” za gorszych, bo głupszych, leniwszych, lub mniej przewidujących. Powierzchowne wartości stały się w naszej kulturze nadrzędne względem innych i odnoszę wrażenie, że wykształcenie w tym plebiscycie króluje. Co gorsza wyprzedziło nie tylko moralność, ale i nawet doświadczenie życiowe czy zawodowe. Może i pracodawcy wciąż kierują się doświadczeniem naprzód nad wykształceniem, ale nie ma to odzwierciedlenia we wzajemnym szacunku ludzi do siebie.

Podnosimy poprzeczkę coraz niżej

Czy wiesz, że Hitler powiedział: „Gdy będę kontrolował podręczniki, to będę kontrolował kraj”? A czy wiesz, że podręczniki szkolne są pełne błędów a także kłamstw? Na przykład zawierają informacje o rzekomych odkryciach naukowych, które już dawno zostały uznane za oszustwo, aby podeprzeć popieraną przez system teorię. Aby dowiedzieć się więcej obejrzyj ten film. Może i autor nie w każdym wzbudza sympatię, ale skup się nie na nim, a na jego argumentach. Sama pamiętam ze swojej edukacji kilka z wyszczególnionych przez niego oszustw.

Czy zauważyłeś/aś, że poziom edukacji w Polsce drastycznie spada? Zwykliśmy śmiać się z Amerykanów, że nie wiedzą gdzie leży Polska, ale nasze wnuki mogą nie wiedzieć gdzie leży USA, a już na pewno nie będą wiedziały gdzie są poszczególne stany. Czy wiesz dlaczego tak się dzieje? Przecież jest wszelka promocja szkolnictwa wyższego, ale głupim narodem łatwiej się steruje.  Więc poziom maleje, ale jej czas trwania się wydłuża, żebyśmy dłużej byli pod kontrolą i pod tresurą, za którą i tak z rozkoszą zapłacą podatnicy – nasi rodzice. Dlaczego faszerują nas wiedzą bezużyteczną, a nie stymulują w tych obszarach, które sprawdzają się w życiu? Bo człowiek tępi się w ten sposób na radość uczenia. Po wykuciu na blachę wszystkich polskich kopalni i surowców w nich wydobywanych na geografię, przestałam mieć ochotę wiedzieć, gdzie na mapie leży mój dom. Po przeczytaniu 50 kartek „Chłopów” i kilku innych „wielkich dzieł”, które do tej pory nie wiem czy są komukolwiek potrzebne, ale jeśli to na pewno nie zbuntowanej 15stolatce, która zupełnie nie rozumie jeszcze co czyta, odechciało mi się sięgać po jakąkolwiek książkę na następne 10 lat. W zasadzie ze wstrętu do czytania otrząsnęłam się jakieś 3 lata temu. I zupełnie się nie dziwię, że większość polaków nie czyta nawet 1 książki w roku. Sama byłam w tym gronie, a nie uważam się za ostatniego durnia. Ludziom po prostu celowo obrzydzono czytanie, żeby przypadkiem nie sięgnęli samodzielnie po coś, z czego mogli by się czegoś pożytecznego dowiedzieć. Ci co czytają z pasją mieli albo silny wzorzec z domu, albo oprócz tych szkolnych nudów czytali bardzo ciekawe książki, które łagodziły negatywne skojarzenia. Dlaczego wiedza podawana jest w szkole wyrywkowo i nigdy nie jest umiejscawiana z jej zastosowaniem w życiu? Bo my nie mamy rozumieć. My nie mamy myśleć. My mamy nie zadawać pytań. Kiedy uczysz się na matematyce procentów, to nikt Ci nie pokazuje za przykład galerii alkoholi, z których masz wybrać ten, który najszybciej Cię szarpnie za relatywnie najniższą cenę, abyś wiedział po co się tego uczysz. Nie. Masz przed sobą białą kartkę i zieloną tablicę. Masz mieć ręce na ławce i oczy skierowane na Panią nauczycielkę. Masz być posłuszny, grzecznie rozwiązywać zadania i cieszyć się, że ta katorga trwa tylko 45 minut. Ale pojęcie procentów zajmie przeciętnemu dziecku 15 minut, jeśli pokaże mu się to na przykładzie z życia. Jednak nie o czas chodzi w edukacji systemowej. W edukacji systemowej dziecko ma spędzić w murach szkoły określoną liczbę godzin dziennie i tygodniowo. Ma wstawać wtedy, kiedy system każe, jeść wtedy kiedy jest przerwa, mieć ochotę na zabawę wtedy kiedy jest wolne, ma mieć siłę ćwiczyć wtedy, kiedy jest W-F i ma mieć wenę twórczą wtedy, kiedy jest plastyka. Dziecko ma się poddawać odgórnej kontroli rytmu dnia, tygodnia i roku, ma być temu posłuszne, aby bez sprzeciwu stało się kolejnym niezawodnym trybikiem maszynki do robienia kasy. Czy nie?

Dlaczego zdecydowaliśmy się nie posłać córki do szkoły systemowej? Bo oboje się na niej zawiedliśmy. Oboje jesteśmy inteligentni, ale w pewnym sensie nie wykształceni systemowo i dajemy sobie nieźle radę. Oboje mamy łatwość przyswajania wiedzy i bardzo złe wspomnienia z czasów szkolnych. Ja na przykład NIGDY nie ściągałam przez cały okres swojej edukacji. Nie ze świętoszkowatości, ale z poczucia przyzwoitości. Jeśli nie umiem, to nie udaję, że umiem. Wierzyłam w sprawiedliwość i zawiodłam się tyle razy, że nie zliczę, ale nie żałuję ani jednego razu bycia uczciwą względem siebie i innych i nigdy bym tego nie cofnęła. Na obojgu z nas szkoła wywarła piętno zmarnowanego czasu. Nie chcemy tego dla naszej córki. Mania uzyskała ponadprzeciętny wynik w teście na inteligencję. Uczy się wyjątkowo łatwo i uwielbia zdobywać wiedzę. W szkole systemowej miałaby wielką szansę przestać lubić się uczyć w pierwszym roku edukacji, jak z resztą większość dzieci. W imię czego mielibyśmy na to pozwolić? Chcemy dla naszego dziecka tego, co jest dla niej najlepsze, dlatego zdecydowaliśmy nie posyłać Mańki do szkoły.

A jak było/jest u Was? Jak wspominacie czasy szkolne? Czy ktoś z Was uważa, że studia, rzeczywiście przygotowały go do zawodu? Jakie macie szkolne traumy i co szkole zawdzięczacie? Jestem ciekawa czy ktoś z Was ma argumenty aby bronić szkoły? Nie poszczególnych nauczycieli, bo w tym burdelu pracuje wielu świetnych ludzi, pedagogów z powołania, ale szkoły jako instytucji państwowej. Czekam na Wasze komentarze.

Pisząc ten post odkryłam, że mam tak dużo do przekazania na ten temat, że jestem zmuszona podzielić go na minimum 2 części. Vol. 1 jest o edukacji systemowej i powodach odejścia od niej, a Vol. 2 będzie o edukacji domowej jako alternatywie. Przeczytacie w kolejnym poście o tym jak to jest możliwe i jakie są na to sposoby, a także o korzyściach i kontrargumentach na potencjalne zagrożenia.