Moda to nuda. O wnętrzach.

Kiedyś przeczytałam u MOJEJ Majki, że typowe białe wnętrza odrobinę ją nużą i pomyślałam sobie – „Majka!”. Tak. Tak sobie właśnie pomyślałam. Dla mnie to był początek odkrywania tych wnętrz i nie wyobrażałam sobie, że można wyznawać jakiekolwiek inne. Po dwóch latach od tamtego czasu już chyba wiem, co Majka miała na myśli.

Zacznę od tego, co uwielbiam w „białych” wnętrzach. To, że są idealnym tłem dla kolorów. A kolorów jestem spragniona jak osiedlowa ekipa w niedzielę rano. I pewnie dlatego me gusta mają szansę zawsze wokoło białych wnętrz krążyć. Tyle tytułem wstępu. Przejdźmy do części, która nie zostawi na mnie suchej nitki, gdy poleją się komentarze dotkniętych do żywego żywych przykładów. Ale co mi tam. Jestem solą tej ziemi (Mt. 5,13), a sól drażni, więc jeśli nie lubicie słonych potraw, nie siadajcie ze mną dziś przy tym poście.

Urządzasz mieszkanie? Prowadzisz bloga wnętrzarskiego? Więc musisz mieć: 1. szare ściany. 2. białą podłogę 3. białe meble. Jest od tego kilka ustępstw, ale jeśli wyłamiesz się z więcej niż jednego punktu, masz szansę na błyskawiczną metamorfozę, doprowadzającą Twoje mieszkanie do stanu zgodnego z aktualnym kanonem, a przy okazji podnoszącą statystyki Twojego bloga.

Jakieś cztery lata temu wszechobecny był styl chabby chic. Niemal wszystkie estetki masowo przecierały meble, wybierały waniliowe kuchnie i kupowały pierdyliard bielonych dekoracji. Aż tu przyszło olśnienie z północy. Kto bardziej krnąbrny szukał jeszcze spełnienia we wnętrzach w stylu loft, ale te szybko przeniknęły się wzajemnie z surową skandynawią. Bo przecież mają wiele wspólnych założeń, a dziś łatwiej udawać, że mieszkanie na zamkniętym osiedlu to drewniany domek niż opuszczona fabryka jednak, a metalowa lampa i tak będzie pasować. A Wy wiecie już pewnie do czego zmierzam.

Cała masa blogów traktujących o wnętrzach, a raczej wnętrzu, to kalka aktualnego trendu. Realizujące się dekoratorsko panie domu z mistrzowską precyzją rozkodowują panujący na salonach styl i przenoszą go do swojego… salonu, sypialni, łazienki… Jeżeli blog istnieje dłużej niż dwa lata, można już zauważyć „metamorfozy”, w których autorka nawraca się na jedyną słuszną estetykę i przecierane meble zeszlifowuje do surowego drewna, a bielone dodatki zastępuje metalowymi tabliczkami i naturalnymi dekoracjami. Wróżę, choć wróżbiarstwem się brzydzę, że za rok już każda Pani modnego domu będzie miała swój odnowiony fotel retro i kilka plakatów nad łóżkiem.

Najbardziej żal mi w tych modach mężczyzn. Wyobrażacie sobie nieogolonego, spoconego rąbaniem drewna mężczyznę we wnętrzu nafaszerowanym ramkami w róże i aniołki? Albo tego samego, rasowego faceta w sypialni w stylu glamour? Chyba właśnie o tych manekinach  śpiewała Danuta Rinn. Taki mężczyzna staje się ofiarą mody. Bo pani domu sobie wymarzyła. Bo pani domu się tak podoba. Bo znajomi też tak mają to i pani domu tak chce. Bo pani w domu się naoglądała w gazetach, naczytała w internetach, napatrzyła. A pan jest miękka fujara, że się tak godzi.

Popracowałam chwilę jako projektant i doprowadziło mnie to do pewnego wniosku. Uważam, że ludzie powinni urządzać swoje domy sami, bez pomocy projektantów. Moim zdaniem dla dobra wszystkich ten zawód powinien dotykać wyłącznie obiektów komercyjnych i omijać szerokim łukiem państwa Kowalskich. Cieszy mnie coraz wyższa świadomość inwestorów, zainteresowanie wnętrzami i samodzielność. I tak, zgadzam się, wolnoć Tomku w swoim domku. Jeśli ktoś chce „kalkować” okładki magazynków obcinając wydatki – jego sprawa. Dla dobra narodu to i tak lepsze niż wybór paneli na chybił-trafił w OBI. Tylko czy to już wystarcza do mianowania siebie ekspertem i rozdawania darmowych porad na grupach facebookowych? Albo do prowadzenia pseudoeksperckich blogów o wnętrzach? Projektantom to pracy nie zabiera, a nawet jeśli to na dobre im wyjdzie, ale… dokąd zmierzamy?

Czy naprawdę wszyscy jesteśmy tak do siebie podobni? Przypadkowo wszystkim nam podoba się ta sama stylistyka przez niemal ten sam okres czasu? Zacytuję samą siebie, bo kiedyś tak napisałam o tym, gdzie upatruję piękna we wnętrzu: Jestem miłośniczką wnętrz eklektycznych, wierząc, że najpiękniejsze wnętrza mieszkalne wyłaniają się same spośród zgromadzonych przez lata mniej lub bardziej potrzebnych składowych, kilku nieprzemyślanych decyzji, wielu zbiegów okoliczności, paru nieprzespanych nocy, dużej dozy smaku i jedynie odrobiny konsekwencji.

Ostatnio przeczytałam u Oli C’Ollage mądry wpis, w którym to Ola porusza między innymi problem eklektyzmu. I ma ona rację. A problem eklektymu jest taki, że nie jest on stylem i nie da się go rozkodować. Potrzebne jest wyczucie, którego nie da się wyuczyć. Jeśli komu brak takowego, niech korzysta sobie z tych kodów danej stylistyki. Ekspertów i mądrych nigdy nie brakuje, tylko głupich zawsze deficyt.

Moda ma to do siebie, że mija. Nie da się stworzyć ponadczasowego wnętrza w oparciu o modę. Nie da się. Te dwa pojęcia się wykluczają. Uwielbiam opisy blogowych „ekspertów”: moje mieszkanie to odzwierciedlenie mojego i męża gustu, klasyczne połączenia i ponadczasowa stylistyka, bo nie podążamy za modą. I na foteczce meble Ikea, panele w klimacie bielony dąb i romantyczne dodatki z sieciówek. Klasyka przewróciła się w grobie, a ponadczasowość urżnęła przy barze.

Zostawiam Was z moim „esejem” o nowoczesności, który zrobiłam jeszcze prowadząc bloga budowlanego podczas budowy siedliska na sprzedaż. Do następnego!

* fotografia z nagłówka to moja sypialnia w siedlisku na sprzedaż.